Sevişmenin de bir ilmi vardır. Na bu öğle sıcağında. Kendimize sorarak öğrenemeyiz bunu? Gururumuz kırılır: böyle söyleyelim. Ama yalnızız diyerek, yani ovarak yalnızlığımızı edinebileceklerimiz de sınırlı. Terlemenin ta kendisi bir eylem mi - bunu tartışalım. Terliyorum, o hâlde varım. Bir yokuşun dibinde soluklanıyorum. Bir gazoz açıyorum: limonlu. Fena hâlde gururum kırık. Kendime itiraf edemediklerimle bu yokuşu nasıl çıkacağım? Eprimiş ayakkabılarımın altı, yetmemiş bir de sakız yapışmış. Bu yokuş beni taşımaz. Ben bu gurur kırıklarını taşıyamam. Organlarıma batmakta şimdi: kaburgamın envai çeşit parçası.
Yetti artık, olmadığımca kendimleyim. Kendi kendimle. Dik dur hayat!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Beni kâle almanızın kıvancıyla doluyum.