Başak İçin Şiirler..

GÜNLER

Ah ben farelerle arkadaşlık ederim

Dokuzpalmiyelerde, ölümlerde, uzun otobüslerde

Kaldırım mühendislerine girip içerdim

Bugünlerde, şu günlerde, günlerde..

Beni anladılar, dillerini tuttular, tutmaz

Olsalardı, olaylardı, ah o günlerde

Nitekim Beylerbeyi, ölümün ters hâli

Hem aşkın tersi de ölüm değildir

Bunları ben öğrettim bugünlerde, şu günlerde

Sonra ölüm serin bir misafirlik yatağı olur

Jilet gibi çarşaf, rahatsız yastık

Sonra ölüm tasmasız kedi olur

Çin çayı olur

Sigara olur, uzun

Ah o günlerde, bugünlerde

Kürtçe bir şarkı

Kapanık evlerde

Neden hiç terasa çıkılmaz?

İZMİT TRENİ İÇİN

Pencere dibi yolcusuyum

Önümde koca 20.yüzyıl

Son 20sine yetiştiğim

Aklımda Rilke, Oruç, Nietzsche

Önümde Afşar, buzlu rakı, kördüğüm emellerim

Bir gün beni de bulacaklar. O ölümler.

Sonra bir kent: tepeden tırnağa duman.

Gün içre gün, yıl içre yıl

Dostlarım, kandıklarım, sarı sebepsiz dolmuşlar

Kırdığım kırıldığım

Odam: ah benim entel trajedyam!

Çuf, çuf, çuf!

Aklımda Nazım.

Mayakovski. Önümde evler. Orta sınıf ahlâkı. Göçmenlik üzre.

Fikirler.

Bu durak Kandıra’dır.

Ah Mustafa’nın cazı.

Hiç aklımda çıkarmadım

Çıkaramadım- iri Kazdağı günbükenleriyle

Aklıma kazıdığım o hırçın yazı.

Ah kara uzun yılankâvi

Ve hiç dilediğimce duraklarda durmayan

Tren: itiraf evi- nezaket hâli ve bölünmüş

İmgelerimin narin evreni.

Ben hem incesini hem kahramanını bulsam

Aşık olurdum. 

AH KADIKÖY

Ben ki Üsküdar’da bir eski

Yapının pencerelerinden denizi seyrederdim

Deniz de beni..

Bu günlerdir böyle gider..

Ben ki Üsküdar’dan ağır, kırmızı şeylere binerdim-hah,

Otobüsler.

Minik sokaklarına yazdığımız adını

Binbir kızla, utkuyla ve köpeklik ilmini henüz bilmeyiz

Geziyoruz lokantalarını, kiliselerini

Ve öğrenemeyiz henüz lisanı meşreb-ül harap

Ah biz mabad yayardık geniş koltuklarına çinilinin.

Gelsin Muammer, gitsin Muammer

“Amanın da İzmirli..”

Roll çıkmadı mı ya da ayın üç hâli.

Ah biz Kadıköylüler

Geçemedik bir türlü karşı kıyıya.