Haftasonu Bedenlerimizle Başbaşa..

Türkiye’nin Susan Sontag’ı olmadığına eminiz lâkin bazen hakikat çığırıcımız sürünün en güzel kuşu olmayabiliyor. Şenay Dülek’ten bahsediyorum. Hızlı doksanların sonu ve aynı hıza eklemlenmiş ikibinlerin başı, onun ve zihniyetinin ördüğü haftasonu dergileri ile geçiyordu. Biz o zamanın ergenleri her haftasonu, tıkbasa kadın bedeniyle doyurulabilmenin yolunu gözlüyorduk. Özenli fotoğrafçıların, özenli dekorlarıyla, özenle sentetize edilmiş kadınlar, kusursuz bedenleri ile yattığımız bekar çekyatlarına doğru, yani bize doğru sesleniyorlardı. Bunu yaparken, bize de, kendilerine seslenmemizi salık veriyorlar, bunu yapmadığımızda karşılıklı ve coşkulu ilişkimizin eksik kalacağına hükmediyorlardı. Biz hükümsüz erkek bedeni ile kuşe kağıda basılmış kadın bedeni arasında, kendimizi, Türkiye’yi; hem kendimizin hem Türkiye’nin bedenini keşfediyorduk. Kadınlar aslında, sonuna kadar Türktüler. Ya memeleri ya da kalçaları orantısızlıkları şehveti refere edercesine, öne çıkartılmıştı. Bütüncül bir kadın seksüalitesinden çok – o estetiğin alanına giriyordu, bir yanı öne çıkartılmış, bir fetih ideolojisine davetiye çıkartmış kadın bedeni ile müşerref oluyorduk. Spinoza; bir bedeni anlama yolunu anlatırken, onun refere ettiği şeyleri de çıkınımıza katmamızı önerir. Bunun içinde başka bedenlerle gireceğimiz deneyimler, temaslar ve karşılaşmalar da vardır. Bize bahşedilen bedenler, bizi bizdeki sentetiğe düşkünlüğün yol kenarlarına çıkarıyordu, belki de. Orada papatyalar yolup, ahlâkçılık adasına geri dönüyorduk.

Gadamer, “ufukların kaynaşması” kavramıyla, konuşma hâlindeki iki öznenin zamanla oluşturdukları şeyi kast eder. Farklı iki yorumun, bir metnin birer ucundan tutup, onu silkelemeleri ve ondan doğurgan yorumlar damıtmaları. Fakat, ne Türkiye bu kadar doğurtucu bir yer ne de beden, kendine yaklaşanın ahlâkçılığını tarihsel olarak tetiklemeyen, “tabula rasa” bir alan. Nitekim, Susan Dülek, “biz erkeklere mastürbasyon malzemesi hazırlamıyoruz” derken, siz erkeklere mastürbasyon malzemesi hazırlıyorsunuz, diyen bir iç-sesin ufku ile çarpışıyor ve oradan bir ufuk kaynaşması, bir doğurgan metin çıkartamadan yerine oturuyordu. Erkekler, hüzünle karışık mastürbasyonlarından içine giremedikleri, beden denen metnin kekre tadı ile ülke denen metnin kekre tadına dönüyorlardı.

Doksanları düşünmek istiyorum; kadın bedeninin bunca hunharca devir-daime sokulmasının geçmişi eski olabilir lâkin gözle görülebilir, bir hız kazanmıştı, doksanlar Türkiyesinde. Çok daha oyuncu olmak istiyorum; haftasonunu dört gözle bekleyen erkek seçmenlerle dolu bir ülke hayal ediyorum. Bu iki ufkun kaynaşmasındaki imkansızlığa götürüyor, bu düşünce beni.

Kadın bedeninin ve dolayısıyla ülkenin üzerinde iktidar tesis etmenin bir aracı olan haftasonu dergiciliğinin işaret ettiği kadın bedeni, gazetelerin arka sayfalarında bir daha üretildi. Aynı hâle, bu kez kendini, kapsülize olmuş şekilde gösteriyordu. Modern gazeteciliğin lugatını tam ortasından kıralım. Tanrı önce spor sayfalarını yaratmış oluyor. Demli bir çay önümüze geldiğinde, “ılık bir sabah duş”una benzettiğimiz gazetemizin iştah açıcı spor sayfalarına yöneliyoruz. O esnada elimizin değdiği arka sayfada kozmetik, moda, estetik cerrahi sektörlerinin mahir dokunuşlarınca cazip hâle getirilmiş kadın bedeni bize sesleniyor. Neyse ki bu kez ahlâkçı değiliz. Çayı müteakip ferahlama geliyor. Mastürbasyonu teşvik eden haftasonu dergiciliği, bu kez biriken ve içedoğru patlayan erkeklik gururunun taşıyıcısı oluyor. Kapsülize aslında enkapsülize. Sen ve o fotoğraf arasında, sembolizmi kendinden menkul bir ilişki baş gösteriyor. Kadın bedeninden gazete sayfasına, oradan erkeğe bir devir daimin acıtıcı hikayesi, bu.

Tanrı, ahlâkçılığı spor sayfalarından sonra yaratmış olmalı. Ufuklar işte burada kaynaşıyor. Ahlâkçılık, mastürbasyonun bittiği yerde başlar, çünkü. İlkinde mastürbasyonun bir şeyleri bitirdiği farz ediliyor, ikincisinde ise başlamaması ya da kendisine yaklaşanı intihara sürüklemesi teşvik ediliyor.

Sonra, şunu da soralım; kim, Şenay Dülek’i yeterince Foucaultcu olmamakla suçlayabilir ki?