Bu Bir Pipodur

Üç sene önce pipo içerdim. Yurt odalarında, gizli gizli balkonlarda. Tiz utangaçlığımı yenersem sokakta. Hukukçuların dili olsa.

Pipo genç adamda durmaz. Bu miti devirmek zor.

Genç yaşta komik oluyor. Bunu dostum Yiğit bilir. Yiğit'i severim. Yiğit haso bir adamdır.

Pipo nasıl yakılır?
Kovuğa tütünü tıkarsınız. Ha oldu ha olacak zorla o ateşi yakarsınız. Kibritle yakılacak.

(En sevdiğim kibrit pozlarını da sıralayayım bu arada. Nurullah Ataç'ın sigarasını o yazı adamı yüzüne yatay yaktığı poz. Has kibritle. Ardından Orhan Veli: yüzünü ışıyan kibrit yalazı. Bir de Roland Barthes'ın sigarasını yakarkenki. )

Sert, tok, karmanyolasız nefesler. Sonra başdöndürücü bir farkındalık. Damarları absürd bir varlık hissi sarar. Vücudu dolaşır. Kinsiz, yapmacıksız, her şeyi içiçe kılan. Yurt odalarında cam önüne tüner. Pavyonları, caddeyi, karmaşayı izlerdim. Aynı baş döndürücü tedirginlik. Aynı zehir gibi tad. Kitapların ve çayların ve kahvelerin ve elemlerin dostudur pipo. Pipo sanıldığı gibi soylu ya da bohem değildir. Pipo'da kızılderili ruhu vardır: en hasosundan.

Geçen gece Ayça'lardan döndüğümde gün boyu "keşke yeniden" bulsam dediğim pipoyu masanın üstünde gördüğümde, kalbi temizlik mi, metafizik mi sinerji mi her ne derseniz deyin, mutlu oldum. Yıldırım getirmiş. Genç bir pipo. Ağacı hiç tütün görmemiş. Henüz acı. Ama inatla diş geçireceğiz sapına. Kederimizi kovuğuna tıkacağız. Süte ya da konyağa koymayacağız - Alphan dostumuzun bu önerisini  seneler önce uyguladığımda iki güzel pipom kaymak tutmuştu.

Georges Sand iyi bir pipo içicisidir. Erkek gibi kadın. Eli maşalı.

Yıldo getirmiş. Yine yaktım pipomu bu akşamüstü. Camın önüne kuruldum. Güneş bu sokağa inmiyor bu saatlerde. Aynı tadı seneler sonrasında yeniden duydum. Yeniden gövdemi yerinden kıpırdattım. Uysallaştım. Sevdim insanları. İrinimi aldım. Göz yaşı şişelerine doldurup döktüm.

-Bu bir pipodur.
-Onun pipo olmaklığını nerden bilebiliriz?
-Hay ebeni...