Yusuf Algül Şiirine Giriş

şiir yusuf algül'de bir teyelleme işi.

yusuf algül'ün hayatı bir teyelleme unsuru, teyellenmiş bir nesne olarak göze çarpıyor.

"Bir gün bu ülkeye hükmetmek istiyorum
Bir gün bu dünyaya hükmetmek istiyorum
Bir gün güneş’e , bir gün ay’a
Bir gün evrene , bir gün kendime."

bir bilgi, bir radikalizmin öldürücü soluğu değdiğinde bu duruma - örneğin, hayatı biz inşa etmedik ve inşa ettiğimizi vaaz edenler de, "büsbütün yalancıdırlar".. türkiye'de aydın'a acıma diye bir müessese var, ısrarcıyım. aydınımız çok çekti. acılar, işkenceler darbeler. buradan bir mitoloji damıttı. 12 mart edebiyatı neydi sahi?

aydınımız, reel-yaşayan-acıtıcı aydınımız, likiditenin bütün imkanlarına kavuştuğu andan itibaren çok yırtıcı, cevval, kastçı, konjonktürel bir etiği benimsedi. benimsiyor.

"avrupa yakası" aydınımızdır, deyince, kızılacak. kızmayınız. bu diziyi hasbelkader güzelleyen, sempati besleyen, ama gülseciğim de bu karakteri yanlış anlatmış kıvamında konuşan herkes ortak günahın aktarıcılarıdırlar. bu dizi tıkanmadır, cerahattir, bu dizi ekrandayken göz ucu ile bile bakarsanız aydınımızın günah sofrasına teşrif buyurursunuz. o sofra kabarıktır. yemekleri baharatlıdır.

yusuf da ben de sen de, ey okur, evet en çok da sen, bundan münezzeh miyiz?

yusuf'un şiiri "değilim" demiyor, "değiliz" diyor ve bu yüzden değerli. bizi düşüncenin ard odalarına, irinin cerahatin aktığı yerlere davet ediyor. bizim adımıza konuşma cürretini kendinde buluyor.

sahi biz neyiz?
"biz yoğ idir". toplum hayaldir, tasavvurdur, iyimser bir yanılgıdır. bir algı, bir inanç, bir eğilimdir bu. burada mıyız?

yusuf'un şiiri göbekten bir "bana ne!" savuruyor bize ve tezgahının başına dönüyor. aydınımız mıy mıy, kararsız, razı gelen. ben bu oyunda yokum, diyor.

"Eskisi gibi yazmak istiyorum
İçimden küfür etmek geçiyor
Ediyorumda.yazmakta istiyorum 
Ama sadece içimden küfür ediyorum"

İşte şu dizelerle bir cesaret madalyasını hak ediyor. "Yolun sonu buradan gözükmüyorsa burada ne işimiz var?"

Kendine sormaya cesaret et bu soruyu. Bakalım ey okur, foyan ortaya çıkıyor mu?

"Kontrol ettikçe herşey daha zor oluyor 
“anlamsızlıkları anlamlaştırdıkça” 
Gibi salakça bir cümle başlangıcı yapıp
Devam etmemeye karar verdim 
Bir bağlantı ,ilişki , piç ,hiçbirşey
Uyum olsun istemiyorum
Yine küfür etmek istiyorum
Amına koyuyım  bu ne sikim iş 
Beynim sikildi."

Bir itiraftır.

"Kaçırmaya az kalmış halk otobüsünü yakalamış kadar 
Sevindim , sevinmedim rahatladım niye seviniyim"

Aydın yanılgısıdır. "Halktan umudu kesme..." Kestik bile, kestim bile, kesti bile.
Evet, böyle diyor. Türkiye'de sistem okuması yapmayıp, sınıflar varmış gibi davranırsak, "sınıf-mınıf yok kardeşim" - halk da yok, toplum da yok..

cevvaliyeti ile: "bürokratlarla cemaat var..bunlar çatışıyorlar..bize de oyuncak vermişler..oynuyoruz..sağcılarımız yeniçağ solcularımız radikal okuyor.."

bunun adı sosyal bilimcilik oluyor. estetik oluyor.

oysa bu sosyal bilim değil, orospu çocukluğudur.

"Bir üst satırda “amına koyıyım 3 kere yanlış yazdım”
Yazmıştım ama olmadı diye sildim 
Sonra olurda birine okuturum diye de iyice karaladım."

Aydın kararsızlığı. Metni bir de böyle okuyun. Cesaretiniz varsa, kendinize aynada radikal bir bakış atmaya cesaret ediyorsanız?

"Şu sıralar hiç uyuyamıyorum 
Midemde, sabahları ve geceleri 
Sürekli kazınıyor , ülser olmuş olabilirim
Çok sikim bir hastalık....."

Daha söz etmeye değmez.

Yusuf bir tuğra gibi ve 7 sene sonra kalemini alnımıza saplıyor.